Vandaag heb ik minstens 4x gehuild als t niet meer is, want ja, stress eh.
Het is wel de eerste keer in een tijdje dat ik het ook daadwerkelijk kan, het voelt echt als een opluchting.
De laatste x naar de reiswinkel en drogisterij is het eerste wat ik doe vandaag. Als ik nu wat ben vergeten dan weet ik het ook niet meer hoor. Uiteindelijk zijn er gelukkig maar drie dingen die je mee moet nemen op reis;
⁃ Paspoort (Gelukkig heb ik die, inclusief meerdere gelamineerde kopietjes en een scan ervan op een usb stick. Thanks papa😊 Maar ja, die vergeten sommige mensen wel eens. Zoals Ivar, mijn oude huisgenootje, tijdens onze road trip door Oost-Europa.)
⁃ Geld (Aangezien belangrijke dingen regelen op tijd niet m’n sterkste punt is, moeten we maar hopen dat m’n creditcard daadwerkelijk maandag bezorgd wordt in Antigua Guatemala bij m’n Spaans school😅. Anders wordt t creatief omgaan met cash. Gelukkig kan je in veel delen van Guatemala betalen met Amerikaanse dollars, die je ook lekker makkelijk kan pinnen op Schiphol.)
⁃ Telefoon (Vanaf nu staan er altijd TWEE telefoons op m’n lijstje, zodat ik nog iemand kan bereiken in case dat de eerste gestolen wordt🙃 TIP: Let SUPER goed op je spullen als je s’avonds gaat feesten op Bacvice Beach in Kroatië, er lopen daar bendes rond.)
Na het winkelen met Mama ga ik snel weer door, want ondanks dat ik nog veel moet doen, wil ik ook Kim nog zien voordat ik vertrek. We zouden immers eerst samen vertrekken en nu heb ik d’r al een week niet gezien?! I miss that bitch.
Ik haal d’r op en we rijden naar een natuurgebied; ff een rondje wandelen. Opeens trekt Kim, als afscheidscadeau, niet één maar twee matchende notitieboekjes tevoorschijn, inclusief zwarte pennen (my fave🥹) en een heel lief berichtje met zelfs een lijst van muziek om te luisteren bij een mooie zonsondergang in Guatemala (dezelfde soort muziek die we samen luisteren in de auto na een nachtje doorgehaald de zonsopgang te bekijken met een cheeseburger als ontbijt).❤️
Na een uurtje moeten we er beide vandoor en voor Kim’s huis daalt het besef dat ik daadwerkelijk ga vliegen morgen. We beginnen beide te janken:
Na 10x doei zeggen nemen we afscheid.
Gratefulness momentje: Ik ben dankbaar voor Kim en hoe ze me altijd kan laten lachen en huilen. Voor haar bedachtzaamheid over de kleine dingetjes. Voor haar drang naar nieuwe ervaringen en liefde voor de natuur, waarmee ze me herinnert dat er meer is aan het leven dan de dagelijkse routine. Voor alle lijpe shit die ik met haar heb mogen meemaken en nog ga meemaken.
Ik rij door naar Roma. Gister konden we nog niet echt afscheid nemen, ik moest haar en d’r nieuwe tattoo’s nog ff zien!!!
We rijden naar het strand om de zon te zien zakken vanaf de parkeerplaats. Roma brengt me vaak tot rust op dit soort momenten and I really needed that.
Ik kan niet wachten om met haar te gaan samen wonen dit jaar. We zitten ons al een tijdje in te beelden hoe het zal zijn; de ultieme rust als we thuiskomen, eindelijk weer vrijheid van op onszelf wonen (dat mis ik wel écht de afgelopen maand bij m’n ouders; die vrijheid) en samen heerlijke gerechten koken (zoals we wel eens deden toen we beide nog thuis woonde).
Gratefulness momentje: Ik ben dankbaar voor Roma en haar drang om te blijven groeien als persoon, waarbij ze mij continu inspireert om ook te blijven groeien. Ik ben dankbaar voor haar uitgesproken mening en eerlijkheid, waardoor onze communicatie altijd open blijft. En ook: voor alle lijpe shit die ik met haar heb mogen meemaken en nog ga meemaken.
Eenmaal thuis helpt Pap met de laatste papieren uitprinten voor mijn reis. Nouja, eigenlijk hoef ik niets te doen, want hij heeft bijna alles al uitgeprint en gelamineerd/in ziplock bags. Thankyou <3
Gratefulness momentje: Ik ben dankbaar voor Pap en mama. Voor hoe ze beide op hun eigen manier, zo enorm fijn helpen met de voorbereidingen voor mijn reis (Deze laatste dag vooral! Na mn mental breakdown in de ochtend).
Soms halen ze het bloed onder m’n nagels vandaan (en ik sowieso bij hun), maar als het er op neerkomt staan ze altijd voor me klaar.
Als ik erom vraag tenminste. En dat is vaak behoorlijk lastig, als je niet weet wat je moet vragen; “Help me please?” “Waarmee?” “Ja geen idee, alles?”
Pfff… volwassen worden is echt een proces.
Een proces waarbij je finally verantwoordelijkheid moet nemen voor je eigen leven.
Nu kies ik er natuurlijk voor om mezelf lekker in het diepe te gooien met deze reis. Ik ga van de een op de andere dag de volledige verantwoordelijkheid voor mezelf moeten nemen. En dat ook nog in een vreemde cultuur. Spannend vind ik het zeker, dat is nog licht uitgedrukt.
Anxiety door corona
Extra spannend is ‘t, omdat ik het zo lang al niet heb gedaan. Reizen. Ik ben wel naar Berlijn en Parijs geweest afgelopen winter, maar een cultuur shock ervaar ik niet echt meer met dat soort reizen. Berlijn voel ik me ondertussen altijd wel thuis en Parijs heb ik ook meteen als local leren kennen door de eerste week met een vriendin, die er vorig jaar heeft gewoond, mee te gaan.
Corona had er voor gezorgd dat ik een groot deel vertrouwen in mezelf was verloren. Dit is niet van de een op de andere dag gebeurd, maar is er langzaam ingesijpeld. Deels door de beperkte sociale contacten voor lange tijd, wat iedereen wel heeft ervaren in meer of mindere mate. En deels door het gebrek aan toekomstperspectief: Elke keer als ik plannen maakte voor mezelf -voor mijn toekomst- kwamen er nieuwe maatregelen waardoor de plannen niet door konden gaan.
Hoewel het ergens wel fijn was om afstand te nemen van mensen (liet me beseffen met wie ik verder kon groeien), werd ik toch beperkt in het ontmoeten van nieuwe mensen. Uiteindelijk heb ik m’n draai gevonden in de techno scene, waar ik veel mooie mensen heb leren kennen. En vooral door meer internationals te ontmoeten, vanuit alle hoeken van de wereld, werd ik opnieuw geïntrigeerd door verschillende culturen.
Met name een aantal mooie mensen, die ik ondertussen vrienden kan noemen, uit Brazilië, Argentinië en Peru vond ik een enorm fijne energie hebben. Ook de taal, Spaans, vind ik een prachtige taal en heeft me altijd al aangetrokken.
Ik kreeg weer een kijkje in de rest van de wereld. In andere culturen, waar ik me lang niet meer in had verdiept, het had immers toch niet zoveel zin als alle grenzen dicht waren.
Dat vertrouwen in mezelf ben ik de afgelopen paar maanden actief aan het terug winnen. Mezelf de rust gunnen om eens te kijken naar wat ík nou echt wil.
Tot op het punt dat ik de stap durfde te zetten (en kon zetten) om weer te reizen.
Ik heb een maand geleden abrupt mijn huur stopgezet, ben terug naar mijn ouders verhuisd en ben begonnen met het plannen van mijn eerste backpacking trip.
Morgen is het dan zo ver. Om 12:55 vlieg ik richting Panama stad. Het is 1:00 en ik moet m’n tas nog inpakken… oops😅
