Iedereen die me kent had het kunnen verwachten: ik ben een uur later vertrokken naar Schiphol dan gepland. đ Ik was laat gaan slapen, want heb altijd die reset nodig (1,5 uur is beter dan een nachtje door). Voordat ik ging liggen had ik wĂ©l even de tijd genomen om mijn packinglist onder te verdelen zodat ik wist welke spullen ik in welke bagage mee wilde nemen. ~Trots op mezelf ~
Om 5 uur ging ik verder met mân tas inpakken. Aangezien ik nog al mn vloeistoffen moet overgieten en alles moest uitpakken, ordenen en weer inpakken, duurde het uiteindelijk tot 8:30 voordat ik in de auto zat naar het vliegveld.
Het eerste wat ik doe op Schiphol is: mân backpack inchecken. Ik heb nog nooit een transfer gehad met vliegen en stress m een beetje om mân bagage.
Gelukkig stelt de lieve vrouw bij het inchecken me meteen gerust. Mân bagage wordt door het personeel overgebracht naar het volgende vliegtuig, zelf hoef ik niets te doen. Ook word ik meteen ingecheckt voor het volgende vliegtuig van Copa airlines.
Terwijl ik met mân vader in de rij sta, is mijn moeder even Amerikaanse dollars voor me aan het pinnen. Ik was te laat met Guatemalteekse quetzal bestellen, maar las gelukkig op de anwb site dat je ook gewoon kan betalen met dollars.
Ik geef mân ouders beide 10x een knuffel en kus en loop door de poortjes heen. Op naar de douane! Daar kom ik nog iemand tegen die ik ken en na een kort gesprek ben ik aan de beurt. Mijn wandelschoenen mogen uit, mân vest, het tasje onder mân vest Ă©n die erboven en tot slot mijn handbagage rugtas. Gelukkig kan ik wĂ©l alles in de rugtas laten, dat scheelt. Ik loop in mân sokken naar de scan en mag meteen weer alles aan doen aan de andere kant.
Dan word ik verwezen naar de paspoort controle. Ik mag tussen de rij voor âall passportsâ staan ipv de rij waar alle Nederlanders in gaan staan, dus ik word door iemand in zoân hokje gecontroleerd in plaats van enkel een gezichtsscan. De rij gaat wel snellerđ en de man vraagt nog wat extra vragen; âWaar reis je heen?â En âReis je alleen?â (<â die laatste is een vraag die ik nog veel zal horen tijdens mijn reis). Een beetje verdwaald voelend, loop ik naar het bord waar het gate nummer op staat; E17. Er staat nog geen âproceed to gateâ of iets in die trant.
Wat nu? Het is overal tyfus druk, dus een fijne zitplek ga ik niet vinden in dit gebied. Ook heb ik nog niets gegeten. Al sinds ik was opgestaan, ben ik misselijk. Waarschijnlijk deels stress, maar grotendeels slaaptekort. Ik kan niet denken aan eten, maar moet wel echt iets naar binnen werken.
Na veel twijfelen kies ik uiteindelijk voor iets vertrouwd: Mcdonalds. Een cheeseburger en friet mét frietsaus en een kleine fanta.
Panama kanaal gezien vanuit de KL0757
Eenmaal aangekomen op Tocumen airport in Panama, wordt er in het vliegtuig omgeroepen dat alle passagiers voor de vlucht naar Guatemala zich moeten melden bij het personeel bij de gate.
Ik loop het vliegveld uit en hoor twee vrouwen voor me iets zeggen over Guatemala. We krijgen de instructie gewoon op de borden te blijven kijken van het personeel.
De overstap is 5 uur en ik beslis om de vrouwen even aan te spreken. Blijkt dat ze onderweg zijn naar een congres over tandheelkunde. Een van de twee is een professor, de ander heb ik niet heel goed begrepen, maar vast ook?
We lopen een rondje op het vliegveld, wat een combinatie is tussen Ralph Lauren, Tommy Hilfiger, (enigszins sketchy) souvernir winkeltjes en hier en daar een militair die langsloopt. Love de uniformen trouwens, het heeft toch wel wat.
De vrouwen gaan aan de slag met hun presentatie en ik zit iets verder van de zonsondergang te genieten. Het raam waar ik bij zit, is boven de kantine van het grondpersoneel op het vliegveld. Ik heb een uitzicht op de bergen in de verte, de vliegtuigen die langs rijden en gespierde latinoâs die in en uit busjes stappen om even bij te komen met een kopje koffie. Opzich.. niets te klagen.
